More life at Bracewell's

Paarden, paarden, paarden

Het is alweer een héééle lange tijd geleden dat ik wat had geschreven, dus deze keer een extra lange blog (sorry als het een beetje te veel is ;) ). Weer heel erg bedankt voor jullie leuke en lieve reacties! Super om te lezen! Dit deel is geschreven toen ik nog op de ranch was (alweer bijna een maand geleden), dus de tijden kunnen een beetje raar lopen. . Maar.... zoals veel van jullie al weten ga ik vanaf 15 oktober nog terug voor twee weken.

Zoals jullie de vorige keer konden lezen ben ik inmiddels niet meer de enige hier in de lodge. We hebben een gezellige crew met Duits meisje, Charlotte (ze is helaas weer naar huis), een Duits koppel, Philip en Marie en Lisa een Oostenrijkse. Ook de kinderen van Alex (Bobi (21), Aaron (17) en Anna(15)) komen regelmatig op bezoek en helpen mee. Een gezellige boel dus!

Zoeken naar paarden
Het paardenseizoen is eindelijk begonnen en dat begon met een zoektocht naar de paarden. Ze lopen tussen 2 bergen en een gebied van 20 km lang. Dit zorgde het de eerste keer 5 dagen duurde voordat we ze vonden. De eerste dag te voet: niets, de tweede dag te voet: 2 paarden, de derde dag te paard: 2 paarden, de vierde dag: niets en op de vijfde dag vonden we eindelijk alle paarden. De paarden zijn heel makkelijk te lokken met graan en als je vier paarden meeneemt aan een halster volgt de rest. We waren met een stoet van 17 paarden.

South End Trail
Omdat in een aantal dagen 20 schoolkinderen kwamen rijden, moesten de paarden vooraf bereden worden. Nou, dat is een straf ;) De volgende de dag gingen we dus Patato Mountain op. Een flinke trein met ruiters en pakpaarden. Het uitzicht vanaf Patato Mountain is super (zoals te zien op de foto) en er zijn velden met allerlei wilde bloemen. De berg dankt zijn naam aan wilde aardappelen die op de open velden groeien. Onder elk wit bloemetje zit een aardappel. Ze zijn zo groot als een knikker, maar erg lekker. Boven op de berg lijkt het een maanlandschap met grijs zand en maar een aantal struiken. We moesten onze trip halverwege afbreken, omdat er nog te veel sneeuw op de berg lag.

Hok vol kinderen
En toen arriveerden de 20 schoolkinderen. De kinderen waren tussen 13 en 19 jaar oud en kwamen van een school voor probleemkinderen, dat beloofde wat. Uiteindelijk viel het alles mee, de kinderen waren super beleefd en gedroegen zich voorbeeldig. De groep werd opgedeeld in tweeën. De ene dag ging een groep van 10 kinderen paardrijden en een andere groep wandelen en de volgende dag werd het omgedraaid. De wandeling was dezelfde die we eerder te paard hadden gedaan. Best een pittig wandeling de berg op. Deze keer ploegden we we door de sneeuw en bereikte we de top van de berg. We werden beloond met een geweldig uitzicht op Tatlayoko Lake. Tijd voor een groepsfoto! De volgende dag reed ik mee met de paardrijgroep naar de waterval.

Eerste trip op de raft
Nadat de groep was vertrokken moesten we snel een aantal kamers klaarmaken voor een aantal 'Jan Doets' gasten. Dit zijn Nederlandse gasten die voor slechts een nacht deze geweldige plek bezoeken. Mijn oom en tante deden deze trip 2 jaar geleden en dat zorgde ervoor dat ik van het bestaan van deze lodge afwist. De twee Nederlandse gasten waren erg gezellig en we hadden een mooie avond op de raft op het meer met een geweldige zonsondergang. De raft is een groot houten vlot waar wel 12 paarden op passen. Alex heeft hem zelf gebouwd. Met deze Nederlandse gasten had ik weer eens tijd om mijn Nederlands te oefenen. Ik moet regelmatig op zoek naar Nederlandse woorden. Hoe erg is dat!

Gymkana
En toen was het tijd voor een uitje. In het dichtstbijzijnde dorp (Tatla Lake), op 1,5 uur afstand, werden paardenspelen gehouden. Mensen uit de buurt, van 4 tot 40+ deden mee aan tonnenracen, slalomracen, een ei en lepelrace, een aardappelprik race en een estafetterace. Het weer was geweldig en we vermaakte ons prima.

Rustige weken
De twee weken erna waren rustig. We hadden en leuke avond op het meer als afscheid voor Charlotte, die na 5 weken weer op het punt stond om te vertrekken. Toevallig kwamen 2 vrienden van Alex binnenrijden en we gingen met z'n allen met jetski's en de motorboot op het water. Marie en ik maakten op een andere manier gebruik van de jetski's (zie de foto's!). Heerlijk een kampvuur aan de wal met gepofte aardappelen en aardig wat drank. En.. leren schieten!! De meeste van de geweren maken mij veel te veel herrie ;) Verder hadden we wat gasten, dus er was wat schoonmaakwerk te doen en Alex moest een week lang op pad met een jager. Een van de dagen maakten we een mooie rit naar de Bracewell cabin midden in de bergen op ongeveer 2,5 uur rijden te paard.

Oog in oog met een beer
Nouja, met drie beren eigenlijk (zie de foto). Moederbeer met 2 jongen liep door de achtertuin en ik was foto's aan het maken. Plotseling zag ze me, keek op en de jongen gingen op hun achterbenen staan... Toch maar gauw naar binnen gegaan! Maar mooie foto al zeg ik het zelf ;)

Potato Mountain Range
Een week later kwam een groep van 6 mensen paardrijden en was het tijd om Potato Mountain weer op te gaan. De 6 mensen waren een gezellige familie van vader moeder en 3 zonen in de leeftijd van 12 tot 19. We namen dezelfde weg naar de cabin en kwamen erachter dat op nog geen twee minuten lopen van de cabin een groot meer lag met geweldig uitzicht op Bracewell Mountain, de berg die vernoemd is naar de vader van Alex. Na de lunch stapten we weer op het paard en nog geen drie minuten later kwamen we uit op een prachtige vallei tussen de bergen met nog een groot meer. Dat was Aaron (de zoon van Alex) ons de vorige keer even vergeten te vertellen. Maar dat waren niet de enige verrassingen. Toen we uit het bos kwamen rijden, zagen we een prachtige mountain range met op heel veel plaatsen nog sneeuw. Het is moeilijk te beschrijven hoe mooi het is, maar de foto's zeggen genoeg denk ik. Het was een lange rit van ongeveer 7-8 uur en we hadden het weer super getroffen met het weer!
De volgende dag kwam een andere groep paardrijden. Het was voor mij tijd om mijn eerste groep te begeleiden. Alex wilde eerst dat ik de zelfde route als de dag ervoor zou doen, maar de gasten wilden maar 4 uur rijden, wat ik helemaal niet zo erg meer vond, na de dag ervoor acht uur te paard hebben gezeten. Alles verliep prima.

Rodeo
Alex's moeder 'Grandma Gerry' was de volgende dag jarig en werd 90 jaar oud. Als cadeau wilde ze graag naar de Anahim Stampede, een rodeo in een plaats een aantal kilometers verderop. Het was een veel kleinere rodeo dan ik had gedacht en veel te warm, maar evengoed erg leuk. Er was bronk riding (rijden op bokkende paarden), calf roping (2 ruiters proberen met lasso's een kalf te vangen) en uiteindelijk bull riding. Ik heb die dag heel wat geleerd over bull riding. Het is de bedoeling dat je minimaal 8 seconden op de stier blijft zitten en hoe raarder de sprongen, hoe meer punten de berijder krijgt. Geen van de mannen wist 8 seconden te blijven zitten.

Alex' droom
De rest van de dagen gingen z'n gangetje. Vaak helpen we Alex met het werken met machines, de creek uitgraven, de weg vlakken en Alex heeft 1 grote droom, zijn lodge en de omgeving toegankelijk maken voor mensen die aan een rolstoel gebonden zijn. Hiervoor heeft hij zwarte belting (grote stroken zwarte matten met staal erin) bij mijnwerken vandaan gehaald. Deze belting lag al 2 jaar lang op een recreatieterrein in de buurt, maar het werd tijd om het op te halen. Daarbij moet ik zeggen: de matten zijn erg zwaar, de machines van Alex erg oud (de dumptruck is uit 1955) en de weg loopt erg omhoog. Het was een heel avontuur om elke keer de berg op te komen (zeker de keer dan een van de versnellingspoken afbrook). De dumptruck heeft geen deuren, als voorzorgsmaatregel.. Je kunt er snel uitspringen als het nodig is ;)

Ongewone gast
Op een dag (Alex was in Williams Lake voor de boodschappen) kwamen twee ruiters aanrijden met een pakpaard en... een kleine ezel. Het stel maakte een trip van drie weken door de bergen van plaats naar plaats. Meestal sliepen ze in een tent, maar bij ons hadden ze een aantal dagen de tijd om uit te rusten, wat vooral de ezel erg nodig had. Ze bleven twee dagen en vertrokken met de paarden en ezel op de raft. Dat is altijd even spannend, als je niet weet hoe de paarden op de raft zullen reageren. Gelukkig ging alles super!

Relaxte dagen
Op zonnige dagen (met of zonder gasten) zijn we vaak op de raft te vinden. We dopperen lekker op Tatlayoko Lake, vangen wat vis, duiken (of duwen elkaar) een paar keer in het ijskoude water (echt ijskoud, het water komt vanaf de gletsjers) en luisteren naar Johnny Cash en de Beatles.

Natives en helicopter
En toen kwam de grote dag waar we in het begin van de zomer al voor gewaarschuwd werden. Meer dan 50 natives kwamen naar de lodge voor avondeten, overnachten en ontbijt. Jaarlijks komen ze naar de lodge voordat ze de bergen in trekken om de aardappelen op te graven. We hadden alles goed voorbereid en het verliep dan ook meer dan soepeltjes! Grote schalen met gebakken aardappelen, ribs, diverse salades en grote kommen met jelly en chocoladepudding als dessert. De volgende dag na een net zo soepeltjes ontbijt was het tijd voor de natives om te vertrekken en dat was een heel spektakel. De meesten gingen te paard naar boven, paarden die ze maar 1 of 2 x per jaar gebruiken. Dat zorgde dus voor een gratis rodeo, YIIIHHAAAA! Helaas net geen camera bij de hand natuurlijk...Een aantal gingen lopend naar de cabin in de bergen en de oudere leden en veel spullen gingen met de helikopter naar boven. De helikopter vloog wel een keer of 8 op en neer.
Ik zat boven in het kantoor te internetten toen Alex opeens naar boven kwam rennen. 'Do you want to go in a helicopter, RUNN! Forget your shoes, you have two minutes to get to in helicopter!'. Ze hadden met tellen een fout gemaakt en er moest nog een man de berg op. Dus er waren 5 plaatsen over. Alex had de piloot gevraagd of wij mee mochten. Dus daar ging ik, op sokken over het veld de helikopter in samen met Philip, Marie, Lisa en Charlotte. Wat was dat gaaf zeg, zoals op de foto te zien had ik een big smile op mijn gezicht die er de hele dag is blijven zitten... en een aantal blauwe plekken op mijn arm omdat Lisa zo hard in mijn arm kneep. Ze kuste de grond toen we weer geland waren. De vlucht duurde in totaal maar tien minuten, vijf minuten heen, man afzetten en vijf minuten terug, maar we konden precies zien welk pad we normaal met de paarden nemen de berg op naar de cabin.

Sawmill
Alex' grote trots, een stokoude sawmill. Alle planken in de lodge (en dat zijn er nogal wat!) heeft Alex met zijn team gezaagd in deze sawmill, bijna dertig jaar geleden. Na heel wat gesleutel was het op één dag voor ons tijd om mee te helpen in de sawmill. Grote stammen uit van Alex zijn erf worden met een paar bewegingen omgetoverd tot planken en grote bielzen. Alex samen met Philip aan de zaag, de plank en het afval worden naar voren geduwd, Anna en Charlotte gooien het afval over een kant en de plank gaat door een volgende zaag (die de zijkanten bijsnijdt) op weg naar mij, waar ik dit afval weggooi en de plank samen met Marie op stapels van grootte leg. Best een pittig klusje, vooral als het tempo een beetje opgevoerd wordt in de volle zon, maar erg leuk om eens een keer gedaan te hebben

Stickelan
Voor Philip en Marie was het alweer bijna tijd om naar huis te gaan. Alex had nog een grote trip op de planning staan. Op naar Stickelan! Stickelan is een vallei ongeveer 30 km vanaf de lodge, waar hij in het najaar vaak gaat jagen. Aan ons de taak om de trail vrij te maken. Dus daar gingen we, met 4 mensen te paard (Lisa was helaas ziek) en 2 pakpaarden met de kampeerspullen en de kettingzaag, olie en benzine. De eerste dag reden we ruim 8 uur voordat we in 'kamp' aankwamen. De avond zette in en we hadden een prachtige zon op de bergen met de paarden grazend in de voorgrond. We spendeerde de nacht bij het kampvuur en sliepen in geïmproviseerde tenten, gemaakt van zeilen. Oh, wat was dat koud zeg! Die dag reden we naar het eind van de vallei. Het mooiste wat ik ooit van mijn leven heb gezien en moeilijk met woorden te beschrijven. De vallei is omringd met besneeuwde bergen en in de vallei zelf stroomt een klein riviertje met schitterende roze en paarse bloemen. Kijk maar naar de foto.
We hadden pauze en begonnen onze tocht naar de top van de berg. In het begin was het super makkelijk, maar als snel kwamen we uit op grindhellingen en dropen mijn groepsgenootjes een voor een af. Uiteindelijk dus als enige de top bereikt en met de zelfontspanningsfunctie van mijn camera foto's moeten maken. De tocht naar beneden was toch best wel spannend. Dus zittend de grindslopen af en soms ging ik zo hard dat het erg moeilijk was om te stoppen. Al mijn zakken zaten onder aan de berg vol met grind en had een aantal flinke schrammen aan mijn handen, maar wat een ervaring! Terug bij de pauzeplek (waar Alex was blijven zitten) hoorden we dat dit nog maar een kleine berg was: 'Wacht maar tot we gaan jagen'. SLIK!
Terug in kamp was het tijd om hout te verzamelen met de paarden. Alex zaagde de bomen en laden de pakpaarden, Philip en Charlotte brachten te paard de pakpaarden naar kamp en Marie en ik haalden het hout van de pakpaarden en stapelden het op vlak bij het kampvuur. Dit deden we 2 uur lang en uiteindelijk hadden we een mooie lading binnen en is er genoeg wanneer ze gaan jagen. Na een volgende koude nacht weer naar huis.

Cowboylaarzen en -hoed
Toen was het tijd voor Philip en Marie om te vertrekken. Ze gingen via Calgary, Toronto en Montreal naar New York. Anna en ik gingen mee Philip en Marie afzetten bij de bus, maar eerst was het tijd voor onze twee-wekelijkse boodschappen. Een twee uur durende gezellige bezigheid. Daarna was het eindelijk tijd om eens op zoek te gaan naar mooie cowboylaarzen en een -hoed! Ze hadden niet zo heel veel keus (en ik belandde met mijn grote poten natuurlijk op de mannenafdeling), maar vond perfecte zwarte laarzen (geen poespas) en een mooie zwarte hoed. Alex stond erop om ze voor mijn verjaardag te geven. Na een paar keer proberen te weigeren toch maar geaccepteerd ;)

Baco
Met het vertrek van Philip verloren we onze machinebestuurder. En natuurlijk bedacht Alex dat dat wel een leuk klusje voor mij zou zijn na mijn eerdere ervaring met het besturen van grote enge machines. Met een skidder (een machine waarmee je omgehaalde bomen vervoerd) bedacht Alex eerst wat bomen de weg op te slepen. Hij zaagde ze om, maakte ze vast aan een lange kabel en ik moest ze met een skidder het bos uit trekken. Boom 1 ging goed, maar toen was het tijd om achteruit te rijden... En mensen die mijn achteruitrijkunsten een beetje kennen zullen nu heel hard gaan lachen. Een skidder is totaal anders dan een auto, hij stuurt namelijk vanuit het midden van de machine en niet zoals een auto aan de voor- en achterkant. Daar kwam ik dus pas echt achter toen ik al halverwege van de steile berm was gevallen... Alex stond eerst te lachen en te gebaren dat ik toch maar even uit moest stappen, maar toen hij zelf plaats nam achter het stuur begon hij toch heel wat benauwder te kijken. Gelukkig wist hij met de arm van de baco alles in evenwicht te krijgen en voorzichtig de weg weer op te rijden.

Onze volgende missie was een hoge berm en een grote boomstronk weg te 'eten' met de baco, omdat er binnen een aantal dagen een hele grote nieuwe machine zou arriveren. Door mijn akkefietje met het achteruit rijden was er al heel wat tijd verstreken, dus we parkeerde de skidder en reden met de truck naar huis. De volgende dag heb ik 4 uur lang met de baco de berm weggeschraapt, we kwamen onverwacht een rotswand tegen. Veel, maar leuk werk. De tijd vliegt voorbij als je aan het pielen bent met zo'n grote machine!

Hooien
Zoals op elke ranch was het in augustus natuurlijk tijd om te hooien. Eerst moet het veld gemaaid worden, daarna wordt het 1x gedraaid (of 3 keer, omdat het elke keer als je klaar bent begint te regenen :( ) en daarna worden er balen van gemaakt. We hebben allemaal heel wat uurtjes op de tractor doorgebracht, wat eigenlijk heel erg leuk is om te doen! Lekker rondtuffen, muziekje erbij en het werk zien vorderen. Doordat we allemaal zo hard ons best deden was het hooien dit jaar veel eerder klaar dan ooit tevoren :) Schouderklopje voor ons :D

Verjaardag
Er lag al meer dan een week een Nederlands pakketje op me te wachten met de tekst 'niet openen voor 15 augustus' erop. En jazeker, daar heb ik me braaf aan gehouden, nouja, bijna dan. Ik zat rustig te computeren en alle felicitaties op Fb te ontvangen toen Anna zei: 'I know you have to wait till the 15th, but you know that it is already the 15th in the Netherlands, right!' En daar had ze natuurlijk helemaal gelijk in! Dus snel naar mijn kamer gerend en het pakketje open gescheurd, gesneden en getrokken (ja het was goed ingepakt!) In het pakketje zaten lieve kaartjes, allemaal Nederlandse snoepjes, een boek, tijdschriften, een boterkoek en kaarsjes om uit te delen en PINDAKAAS!!! Yeah, kon ik eindelik de peanutbutter inruilen voor echte pindakaas (ja, is allebei gemaakt van pinda's, maar een GROOT verschil). De volgende dag geen gasten, dus Alex liet het aan mij over om te beslissen wat te doen. Omdat het 's morgens al meer dan 24 graden was, was die keuze snel gemaakt, op naar de raft! BBQ spullen in gepakt en daar gingen we: Alex, Mike, Anna, Charlotte, Lisa en ik. De hele dag lekker in de zon gelegen, gevist, gezwommen en elkaar van de raft afgeduwd. Leuke kaart gekregen waar iedereen op had geschreven.

Herfst (geschreven: begin september)
De afgelopen dagen is duidelijk te merken dat de zomer alweer bijna aan haar einde is. Compleet verregende dagen worden afgewisseld met zonnige dagen met 's morgens vorst aan de grond, de bomen kleuren langzaam bruin, geel en oranje en de zomerse kleurige bloemenvelden maken plaats voor rode en witte bloemen met bruin gras. Gisteren werden we zelfs verrast met een verse witte laag sneeuw op Bracewell Mountain. De paarden lopen vrij over de gemaaide velden, genietend van de rust na een zomer met veel (onervaren) ruiters op hun rug. Ook wij genieten van de dagen zonder gasten. Lekker uitslapen, een boek lezen, luisteren naar Johnny Cash en de Beatles of naar het gitaargepingel van Alex.

Vanaf vandaag zou ik eigenlijk op jacht zijn met Alex en een jager. Helaas was er miscommunicatie en gaat de jacht niet door. Gelukkig had ik mijn verdere reizen net een beetje uitgesteld en heb ga ik vanaf 11 september met Alex en een goede vriend en een jager van hem terug naar Stikelan op zoek naar een mountain goat.

Mijn verdere reis heb ik inmiddels geboekt. Aan de ene kant vreselijk om deze geweldige plek en mensen achter te moeten laten, maar ook moe van alle komende en gaande gasten en wel weer klaar om nog wat meer van Canada te zien voordat ik mijn echte familie weer zie. Vanaf 18 september vertrek ik met een jongeren bustour voor tien dagen naar de Rockies. Bijna dezelfde reis als ik in begin april heb gedaan, maar nu spendeer ik wat meer tijd in de Rockies met leuke excursies en is alles veranderd in herfstkleuren in plaats van een sneeuwparadijs.

Zo, dat was vast een hele opgaven om al mijn verhalen van de hele zomer te lezen. Sorry daarvoor, maar zoals jullie lezen had ik veel te doen en geen zin/tijd om achter mijn computer te kruipen. Nu ik de foto's upload lijkt het soms alweer heel lang geleden dat het gebeurde. Wat ging deze zomer toch snel!

In de volgende blog kunnen jullie lezen hoe het was om mee te gaan op jacht naar de Mountain goat!