Z'n (heerlijke) gangetje

Hallo allemaal,

Ik weet het, het is alweer veel te lang geleden dat ik wat geschreven heb. Krijg steeds meer de vraag of ik nog niet opgegeten ben door beren. Nee dus, nog niet. Maar ik moet ook zeggen dat ik nog niet veel avonturen heb beleefd. Het leven gaat hier z’n gangetje. Wat mij betreft een heerlijk gangetje. Het weer hier is heel anders dan vorig jaar. Het is sinds ik hier ben wisselvallig met veel regen (maar af en toe ook zon) en gister heb ik hier voor het eerst een onweerstorm gezien (zijn zeldzaam hier).

Allereest de vlucht van Vancouver naar Williams Lake. Ik kon mijn niet herinneren dat het vliegtuig zo klein was. Slechts 20 zitplaatsen, je moet gebukt je plaatsje zoeken en de eerste paar minuten denk je niets anders dan 'Ik wil eruit!!!'. Na een paar keer diep adem halen en lekker uit het raampje turen ging het al een stuk beter. Helaas was het weer niet heel goed en daardoor was de vlucht ook een beetje hobbelig. Blij om weer met beide benen op de grond te staan en geweldig om Alex eindelijk weer te zien!

De eerste weken bestonden uit ’s morgens schoonmaken en ’s middags vaak Alex zijn vrienden bezoeken. Dave en Eliza (de vrouw die Hooglanders fokt, waar ik vorig jaar een paar keer geweest ben en dit jaar in het voorjaar zou gaan werken) en Wolfi en Yvonne. Alex is druk bezig met zijn oude ‘shop’ (garage) leeg te halen en in de tussentijd bracht ik wat tijd door met Yvonne. Zij heeft een van de mooiste plekjes op aarde als je het mij vraagt. Niet zo’n heel groot huis, wat het juist erg gezellig maakt, een prachtige tuin met bloemen en groentes en allerlei dieren. Paar paarden, paar Hooglanders (ja, bij Eliza vandaan), kippen, fazanten, pauwen, eenden, geitjes en varkens. Ze koopt alles om op te eten, maar uiteindelijk kan ze het niet over haar hart verkrijgen om ze te laten slachten.

De paarden zijn op dit moment nog op range (groot gebied in de bergen), maar ze waren regelmatig te vinden hier in het veld rondom het huis omdat ze op zoek waren naar zoutblokken en door de omheining banjerden. Regelmatig sprong ik bij Alex achterop de quad (of ging er zelf opuit), om ze weer terug te jagen. De reden dat ik vaker bij Alex achterop sprong dat zelf ging is dat er op dit moment weer beren in de velden lopen. Mamma (Grizzly)beer met de twee jongen van vorig jaar is weer terug en daarnaast zien we regelmatig wat andere Grizzly’s en zwarte beren rondhobbelen. We hebben eenmaal een gast gehad en hij had de eer om te golfen (jaja, we hebben een golfbaan, nouja, een 1 hole baan) voor de golfliefhebbers). Vreemd genoeg had niemand op dat moment zin om te kijken wie het dichtsbij de hole was gekomen of de ballen te verzamelen voor een volgend potje golf.

Inmiddels is er sinds 2 weken een Oostenrijks stel van mijn leeftijd in de lodge. Heel gezellig. Helaas blijven ze maar een paar weken, eind juni vervolgen ze hun trip via de westkust van Amerika naar Mexico en Zuid-Amerika. Oma (90), Alex zijn moeder, verblijft deze lente/zomer/herfst ook in de lodge. Dat betekent veel luisteren naar verhalen (inmiddels zijn ze allemaal al een paar keer gepasseerd) en heel veel vuur stoken om haar warm te houden. Ik moet zeggen, het is een vrouw met een eigen wil en een sterke persoonlijkheid. Dat moet ook wel, als je hier als een van de eerste vrouwen je weet te vestigen als rancher en ‘guide outfitter’ (een gids die jagers begeleidt in de bergen).

Een paar dagen geleden had ik een uitstapje naar Williams Lake (WL). Niet helemaal gepland, maar was leuk want ik mocht de reddende engel spelen. Alex ging samen met oma naar WL voor 2 dagen. Op de heenweg hadden ze eerste een klapband en vlak voor WL blies de motor op. Gelukkig voor hen waren er wegwerkers bezig met de weg en konden zijn met de radio de sleepwagen bereiken (geen mobiel bereik natuurlijk). Alex zorgde ervoor dat oma en de auto afgezet werden bij Alex zijn broer (hij is automonteur) en is zelf naar de stad gelift. Ik kreeg de volgende dag pas een berichtje wat er allemaal aan de hand was en een Wolfi, de bovengenoemde vriend van Alex, zond mij met een auto naar de stad. Best spannend aangezien ik geen rijbewijs bij me had (dat verhaal kennen de meeste, kon mijn rijbewijs niet meer vinden) en ik had zelfs geen paspoort bij me, omdat ik pas wist wat er ging gebeuren toen ik bij Wolfi aankwam (ik zou hem die dag helpen met het maken van een omheining), ongeveer 30 minuten rijden vanaf de lodge, dus geen tijd meer om terug te gaan. Dus ik in mijn eentje op weg naar WL. Ik maakte mij niet zo druk om de weg er naartoe (een van de meest uitgestorven snelwegen die je waarschijnlijk ooit tegen zal komen), maar toch best wel over rijden in Williams Lake zelf. Natuurlijk zorgen om niets en het ging prima. Aangekomen in de stad was het rennen geblazen, want er moest nog veel gebeuren voordat de winkels sloten. Gelukkig ging alles goed en die avond waren we weer veilig op weg naar huis.

De komende dagen staan in het teken van paarden. Over 5 dagen komt er een groep van 16 rangers (Canadees leger) leren hoe om te gaan met paarden in de bergen. De paarden lopen op dit moment nog in de bergen (maar ze moeten best makkelijk te vinden zijn) het hek moet nog gerepareerd worden en alle paarden moeten beslagen worden. Ook moeten we alle paarden proefrijden, dat wordt dus eindelijk weer rijden sinds meer dan 1 maand en waarschijnlijk ook weer SPIERPIJN!

Nog niet zo veel foto's, maar ze zijn te vinden via deze link: https://picasaweb.google.com/111494842474835077503/17Juni2013

Hoop dat ik iedereen weer gerust heb gesteld en tot de volgende keer!